Cafe Fernando

Cafe Fernando Altın Örümcek 2007 Finalisti

Cafe Fernando Altın Örümcek 2007 “Bloglar” kategorisinde finalistler arasında!

Bloglar kategorisinde finale kalan siteler final değerlendirmelerinde sadece halk oylamasıyla değerlendirileceği için bütün Cafe Fernando okurlarının yardım ve desteğini rica ediyorum.

Oy kullanabilmek için üye olmanız gerekiyor. Biliyorum, üye olmak vakit alacak ama eğer bana destek olmak isterseniz buradan üyelik başvurunuzu yapabilirsiniz.

E-posta adresinize gönderilecek üyelik aktivasyon işlemini tamamladıktan sonra sitenin menüsündeki “Halk Oylaması” butonuna basarak giriş yapıyorsunuz. Sol tarafta açılan menüde “Final Değerlendirme” linkini tıkladıktan sonra açılan sayfada “Blog sitesi oylayacağım” linkine basıyorsunuz. Aynı sayfada açılan pencerede Cafe Fernando’yu seçip alttaki kriterler uyarınca teker teker puanları veriyorsunuz ve sondaki “Kaydet” butonuna tıklıyorsunuz.

Değerlendirmeler 17 Şubat’a kadar devam edecek. Ödüller de Nisan ayı içerisinde bir törenle sahiplerini bulacak. Şimdiden desteğiniz ve değerli vaktiniz için çok teşekkürler.

Altım Örümcek jürisine de blogumu finalist olmaya değer buldukları için çok teşekkürler.

Güncel not: Cafe Fernando, Altın Örümcek 2007 Web Ödülleri’nde Bloglar kategorisinde 1.lik ödülü aldı! Destek olan herkese teşekkür ederim!

Adaçayı, Mantar ve Keçi Peynirli Kepekli Makarna

Hep söylerim: “Tadından ödün vereceğime, porsiyonu kısarım daha iyi.” Şeker ve tereyağı dolu bir tatlı için geçerli olabilir, ama makarna için asla. Bir tencere makarnayı bir oturuşta yemişliğim (maalesef) vardır. Ve maalesef, bunu anneme bir kez söylemişliğim de vardır. Ki bu, ilkinden daha büyük bir hatadır.

Yalnız oturmaya başladığımdan beri annemin telefondaki ilk sorusu hiç değişmedi: “Bu akşam ne yedin?” Bu soruyu sorarken de yükleme doğru sesi hep alçalıyor. Sanırım cevabımdan korkuyor. Haksız da değil. 100 gram alsa her gün ekstradan bir saat daha yürüyüş yapan birine “Canım istedi, koca bir tencere makarna yedim” derken aklım neredeydi? Bu ilk vukuatım da değil.

Ortaokul yıllarında, odamdaki dolapların birini açtığında gördüğü manzara karşısında hafif bir travma geçirmiş bir kadın bu. O yıllarda, servisten iner inmez bakkala koşup 1 litrelik dondurmalardan alıp çantamda gizleyerek eve sokar, akşam yemeğine kadar mideye indirir, boş kutuları da ertesi gün çantamda gizleyip servise binerken çöpe atardım. Annemin dolabı açtığında gördüğü boş kutular çantama koymayı unuttuklarımdı sadece…

Devamını oku >>